Waar ik het nu over wil hebben is dat ik me al 100.000 keer heb afgevraagd: ben ik nou zo’n zeurpiet (in gedachten hoor ik sommigen nu: “JAAAA” roepen) of hoe zit dat? Elk mens zou blij zijn als hij zo veel aandacht krijgt als hij ziek is, maar ik heb er weer wat over te zeuren. Want dat is wel waar: ik word er af en toe zo ontzettend moe van dat ik steeds weer moet zeggen: “nee het gaat niet goed, nee we zijn er nog mee bezig, nee we laten de moed niet zakken” (wat een leugen is). Echt je hebt geen idee hoe dit een versterkend effect heeft op het ongemakkelijke fysieke en psychische gevoel van onbehagen waar ik nu al maanden mee rondloop. Maar tegelijkertijd zou het natuurlijk vreselijk zijn als niemand naar me vroeg en dan zou ik daar waarschijnlijk ook weer over zeuren. Dus probeer ik me tussen die twee uitersten door te laveren en zo goed mogelijk aan alle verzoeken te voldoen, omdat ik doodsbang ben dat er dadelijk niemand meer naar me vraagt.
Natuurlijk zijn er ook mensen die noooooit vragen hoe het gaat – oh heerlijkheid zou ik bijna zeggen. Maar als ik nu een snelle opsomming maak: je begint natuurlijk bij je eigen gezin en familie, gevolgd door familie die je af en toe ziet of spreekt, gevolgd door je echte vrienden, collega’s, buurvrouwen, kennissen van wat dan ook. Mensen die je bellen als je naar het ziekenhuis bent geweest, mensen die je in maanden niet heb gezien en zich afvragen wat er aan de hand is, doktoren, de tandarts: iedereen wil weten hoe het zit.
Dus dit blog is noodzakelijk. En ja, ik ben een zieke zeikerd. Ik geef het toe en hoop dat jullie mij niet in de steek zullen laten. Als alles ooit nog weer goed komt, of in ieder geval dat het draaglijk wordt, dan zal ik jullie niet vergeten en mijn uiterste best doen om jullie leven te vergemakkelijken en te veraangenamen met mijn stralende aanwezigheid, ahum ahum….!
ubentgewaarschuwd 